Kto da mniej Polska – czyli gry bawiąc uczą, ucząc bawią?
07.05.2022r.
Gra karciana z licytacją o Polsce? Tak, czyli Kto da mniej Polska od wydawnictwa Edgard Games!
Najpierw szybkie omówienie, o co tutaj chodzi. Po kolei każdy z graczy staje się narratorem i dobiera jedną kartę. Losuje z niej trzy podpowiedzi (jest w sumie sześć), rzucając kostką k6, a pozostali uczestnicy muszą zalicytować w sekrecie, ile pytań będą potrzebować, aby odgadnąć prawidłową odpowiedź. Pytania należy formułować tak, aby umożliwić odpowiedź „tak” lub „nie”, ewentualnie „nie wiem”, jak narrator nie zna odpowiedzi. Gracz, który postawi najmniej, zaczyna zadawać pytania i jak mu się uda rozszyfrować, co się kryje na karcie, zdobywa punkt. Jak nie odgadnie, szansa przechodzi do następnej w kolejności licytacji osoby. Zależnie od wariantu może zadawać pytania będące różnicą postawionych wartości albo w wariancie prostszym tyle, ile zostało zalicytowane. Remisy rozstrzyga test szybkości, kto szybciej złapie kostkę.
Zwycięzcą zostaje osoba, która jako pierwsza zdobędzie odpowiednią liczbę kart. Wariant szybki zakłada walkę do trzech, a długi do pięciu.
Jest jeszcze dla urozmaicenia karta dodatkowego pytania do wykorzystania raz na całą grę.
To tyle prosto, szybko i sprawnie. Jest tutaj z założenia duża dawka rywalizacji, ale można też spróbować działać jako drużyna, zwłaszcza jak mamy młodszych uczestników, i odgadnąć jak najwięcej kart z ograniczonej puli pytań w specjalnym trybie rozgrywki, by sprawdzić się jako grupa.
Co mi się trochę nie podoba? Karty są odrobinę za duże i trudno się je tasuje, ale to drobiazg. Bardziej dokuczliwa jest losowość podpowiedzi, bo czasem karta może być przez to banalna, a czasem bardzo trudna do odgadnięcia. W rozgrywce wieloosobowej to nie jest poważny problem, ale podczas rywalizacji jeden na jeden można mieć wrażenie niesprawiedliwości, jak nam wypadną słabsze wskazówki, a przeciwnikowi tak oczywiste, że odgaduje kartę jednym pytaniem!
Zaznaczanie licytacji lub zadanych pytań palcem… Ktoś, kto mnie śledzi, wie, że ja marudzę, jak nie ma wgłębień, aby żeton nie mógł się przesuwać, a tu palec! Najbardziej niepewna forma, jaka istnieje. Uważam, że okrągłe, popularne liczniki byłyby idealne do tej gry! Pozwoliłby w łatwy i trwały sposób zaznaczać wartości!
Powtarzanie rzutu kością też bywa irytujące, bo jak na złość lubi wypadać ta sama liczba w kółko. Alternatywny system wyboru podpowiedzi byłby potrzebny! Bardziej balansujący rozgrywkę, np. podział na proste/średnie/trudne, można by wtedy nawet przyznać dodatkowe punkty, jak się odgadnie na podstawie trudnych wskazówek!
Tak więc z jednej strony mamy kilka wariantów gry, jednak odrobinę drobnych zmian by się przydało, aby lepiej je dostosować. Wersja podstawowa działa za to bardzo dobrze.
Rozgrywka jest płynna i można bez problemu skusić się na rewanż, bo nie trwa zbyt długo. Z drugiej strony przy Twilight Imperium wszystko wydaje się szybkie i pozwalające na rewanż albo pięć. Kart mamy sporo, więc można jednego wieczoru przy kilku grach pominąć tasowanie i uniknąć powtórzenia się elementów. Z czasem jednak problem powtarzających się miejsc do odgadnięcia wystąpi i ktoś, kto pamięta, co występuje, będzie mieć znacznie łatwiej. Trochę szkoda, że jest ich tylko pięćdziesiąt.
Możliwość zabawy w dwie osoby jest również fajnym dodatkiem. Patrzenie, jak się męczy przeciwnik z wymyśleniem najlepszego pytania, po czym słyszy szczere i bezradne „nie wiem”, ma swój urok. Do tego, jak jest się pedantycznym i traktuje warszawską syrenkę oraz jej pomnik jako dwie kompletnie inne rzeczy, uznając, że kontekst nie ma znaczenia… Liczy się precyzja.
Podsumowując: Kto da mniej Polska pozwala poszerzyć swoją wiedzę o naszym kraju, porywalizować z innymi oraz postawić pierwszy krok z grami bez prądu osobom, które jeszcze nie są przekonane do takiej formy spędzania wolnego czasu.
Plusy:
- Proste zasady;
- Duże grafiki;
- Pudełko jako podajnik na karty;
- Przenośna i kompaktowa.
Minusy:
- Mogłoby być więcej kart do odgadnięcia;
- Losowy poziom trudności kart;
- Przerzucanie kilkakrotnie k6, aby trafić trzy unikatowe wyniki;
- Zaznaczanie palcem wartości…
Najpierw szybkie omówienie, o co tutaj chodzi. Po kolei każdy z graczy staje się narratorem i dobiera jedną kartę. Losuje z niej trzy podpowiedzi (jest w sumie sześć), rzucając kostką k6, a pozostali uczestnicy muszą zalicytować w sekrecie, ile pytań będą potrzebować, aby odgadnąć prawidłową odpowiedź. Pytania należy formułować tak, aby umożliwić odpowiedź „tak” lub „nie”, ewentualnie „nie wiem”, jak narrator nie zna odpowiedzi. Gracz, który postawi najmniej, zaczyna zadawać pytania i jak mu się uda rozszyfrować, co się kryje na karcie, zdobywa punkt. Jak nie odgadnie, szansa przechodzi do następnej w kolejności licytacji osoby. Zależnie od wariantu może zadawać pytania będące różnicą postawionych wartości albo w wariancie prostszym tyle, ile zostało zalicytowane. Remisy rozstrzyga test szybkości, kto szybciej złapie kostkę.
Zwycięzcą zostaje osoba, która jako pierwsza zdobędzie odpowiednią liczbę kart. Wariant szybki zakłada walkę do trzech, a długi do pięciu.
Jest jeszcze dla urozmaicenia karta dodatkowego pytania do wykorzystania raz na całą grę.
To tyle prosto, szybko i sprawnie. Jest tutaj z założenia duża dawka rywalizacji, ale można też spróbować działać jako drużyna, zwłaszcza jak mamy młodszych uczestników, i odgadnąć jak najwięcej kart z ograniczonej puli pytań w specjalnym trybie rozgrywki, by sprawdzić się jako grupa.
Co mi się trochę nie podoba? Karty są odrobinę za duże i trudno się je tasuje, ale to drobiazg. Bardziej dokuczliwa jest losowość podpowiedzi, bo czasem karta może być przez to banalna, a czasem bardzo trudna do odgadnięcia. W rozgrywce wieloosobowej to nie jest poważny problem, ale podczas rywalizacji jeden na jeden można mieć wrażenie niesprawiedliwości, jak nam wypadną słabsze wskazówki, a przeciwnikowi tak oczywiste, że odgaduje kartę jednym pytaniem!
Zaznaczanie licytacji lub zadanych pytań palcem… Ktoś, kto mnie śledzi, wie, że ja marudzę, jak nie ma wgłębień, aby żeton nie mógł się przesuwać, a tu palec! Najbardziej niepewna forma, jaka istnieje. Uważam, że okrągłe, popularne liczniki byłyby idealne do tej gry! Pozwoliłby w łatwy i trwały sposób zaznaczać wartości!
Powtarzanie rzutu kością też bywa irytujące, bo jak na złość lubi wypadać ta sama liczba w kółko. Alternatywny system wyboru podpowiedzi byłby potrzebny! Bardziej balansujący rozgrywkę, np. podział na proste/średnie/trudne, można by wtedy nawet przyznać dodatkowe punkty, jak się odgadnie na podstawie trudnych wskazówek!
Tak więc z jednej strony mamy kilka wariantów gry, jednak odrobinę drobnych zmian by się przydało, aby lepiej je dostosować. Wersja podstawowa działa za to bardzo dobrze.
Rozgrywka jest płynna i można bez problemu skusić się na rewanż, bo nie trwa zbyt długo. Z drugiej strony przy Twilight Imperium wszystko wydaje się szybkie i pozwalające na rewanż albo pięć. Kart mamy sporo, więc można jednego wieczoru przy kilku grach pominąć tasowanie i uniknąć powtórzenia się elementów. Z czasem jednak problem powtarzających się miejsc do odgadnięcia wystąpi i ktoś, kto pamięta, co występuje, będzie mieć znacznie łatwiej. Trochę szkoda, że jest ich tylko pięćdziesiąt.
Możliwość zabawy w dwie osoby jest również fajnym dodatkiem. Patrzenie, jak się męczy przeciwnik z wymyśleniem najlepszego pytania, po czym słyszy szczere i bezradne „nie wiem”, ma swój urok. Do tego, jak jest się pedantycznym i traktuje warszawską syrenkę oraz jej pomnik jako dwie kompletnie inne rzeczy, uznając, że kontekst nie ma znaczenia… Liczy się precyzja.
Podsumowując: Kto da mniej Polska pozwala poszerzyć swoją wiedzę o naszym kraju, porywalizować z innymi oraz postawić pierwszy krok z grami bez prądu osobom, które jeszcze nie są przekonane do takiej formy spędzania wolnego czasu.
Plusy:
- Proste zasady;
- Duże grafiki;
- Pudełko jako podajnik na karty;
- Przenośna i kompaktowa.
Minusy:
- Mogłoby być więcej kart do odgadnięcia;
- Losowy poziom trudności kart;
- Przerzucanie kilkakrotnie k6, aby trafić trzy unikatowe wyniki;
- Zaznaczanie palcem wartości…
Szóstek!
Zaglądam do pudełka Kto da mniej Polska od Edgard Games!
Galeria
Tą kostkę trzeba złapać, aby rozstrzygnąc remis!
Nie zgadniecie! Na bank nie zgadniecie!
Karty!
Nie pytać :D
