Wieże do Kości

Zacznijmy od tego, że najważniejsza dla mnie jest tacka! Nawet bez wieży! Często rozłożenie elementów na stole ma kluczowe znaczenie, zwłaszcza w rozgrywkach „każdy na każdego”. Dziko lecące kości, które poprzesuwają elementy, mogą spowodować wiele kłótni.

Czasem jedno pole bliżej decyduje o bardzo wielu rzeczach w grach planszowych i takie przesunięcie modelu przelatującą kostką może wypaczyć fragmenty rozgrywki. Właśnie dlatego tacka, z której mocno rzucone kości nie wypadają i pozostają w „bezpiecznym środowisku”, jest dla mnie szczególnie istotna podczas rozgrywek.

Pomijam ekstremalne sytuacje, gdzie ktoś pod wpływem emocji rzuca kośćmi tak mocno, że zmiotą ze stołu figurkę (czego już bywałem świadkiem).

Jedyną wadą tacki jest oczywiście dodatkowe miejsce potrzebne na stole, aby było gdzie ją trzymać, zwłaszcza że często musi wędrować po stole, aby rzucający miał do niej blisko, skoro na środku leży sama gra.

No, ale miało być o wieżach do kości, więc kończąc tę dygresję: zdecydowane „tak” dla tacek (więc wieże do kości też powinny je mieć, by nie trzeba było potem szukać naszych k6, które się sturlają ze stołu).

Jak zatem jest z wieżami? Moim zdaniem lepiej jest, jak są, niż jak ich nie ma.

Po pierwsze – zdarzają się ludzie, którzy przez pięć minut mielą kości w rękach, jakby szykowali jakąś klątwę, mającą sprawić, że wypadnie ich wymarzony wynik… Zdecydowanie rzadziej to się zdarza, gdy trzeba wsypać kostki do otworu. Rach-ciach i jest.

Przeciwieństwem tych osób są takie, które ledwie dźwigną kość, od razu ją upuszczają, tak że czasem się nawet nie przetoczy o dziewięćdziesiąt stopni. Nie chcę tutaj mówić, że oni próbują oszukiwać, ale podejrzenia są.

Ostatnia grupa to siłacze, którzy lubią, jak kości po ich rzucie przelecą przez cały stół, a najlepiej, aby się odbiły od ściany i wróciły. Jak zawsze dobrze jest znaleźć złoty środek.

Tutaj wracamy do problemu wolnego miejsca na stole. Gdy mamy bezpieczną przestrzeń, na której można rzucać, ryzyko przestawienia elementów na planszy jest zminimalizowane. Barierki z tacki dodatkowo nas chronią.

Dzięki stosowaniu wieżyczek mamy bardziej „ucywilizowane” rzuty i mniej możliwości kombinowania. Samo wykonywanie rzutu jest szybsze. Chociaż czasem i tak się mogą ustawić „kanty” i trzeba powtórzyć rzut, zdarza się to sporadycznie w porównaniu z sytuacją, gdy pozwalamy kościom latać po planszy. Wtedy zawsze gdzieś w połowie zatrzyma się na podstawce jakiejś figurki albo znaczniku i nie wiadomo, czy to kant, czy jeszcze nie kant.

Główna wada? Zdarzają się „koszykarze”, którzy próbują trafić do wieży… Czasem z dystansu, który byłby już punktowany za trzy oczka w koszykówce. Efekt często jest taki, że zamiast patrzeć na wynik, śledzi się lot kości po odbiciu od ścianki, a potem szuka jej na podłodze albo – najczęściej – pod sofą…

Same zaś wieże też mają swoje wady, np. małe otwory. Gdy trzeba naraz rzucić kilkoma (albo kilkunastoma) kośćmi albo gdy jakaś planszówka ma kilka bardzo dużych kostek, trzeba się trochę nagimnastykować. Czasem w ostatniej wieży, jaką posiadam, kość się zwiesza w środku i trzeba zatrząść wszystkim, aby wypadła.

Co do mnie, zawsze staram się korzystać przynajmniej z tacki, a najlepiej razem z wieżą. Jest wtedy znacznie schludniej i bardziej elegancko! Zwłaszcza gdy dodatki są graficznie dostosowane do pozostałych elementów.

Szóstek!

Wszystkie wieże naraz! Ręcznie robiony prezent od Przyjaciela Druk 3d i też prezent od innego Przyjaciela, czyli dobrze mieć przyjaciół Wieża nie pamiętam z jakiej firmy :( Wieża z inserty do gry Mage Knight od E-raptor